De trein gaat rustig door

na mijn laatste verslag zitten we lekker een filmpje te kijken (Mongol, over de jongere jaren va Djengis Khan) staat er ineens iemand voor de deur met een teleoon en een oplader. Het is een jonge man uit Kazachstan (en nee jongens, ze lijken dus helemaal niet op Borat ☺) die zijn telefoon wilde opladen en wij kennelijk het enig goed werkende stopcontact in de trein hadden. Hij sprak geen woord engels en wij uiteraard geen kazachstan’s (?), maar met het Mongoolse phrasebook en het point it boekje konden we toch wat converseren. Hij had een vrouw en een zoontje en de 2e is op komst. En hij gaat de trein vanuit Beijing weer terugrijden naar Moskou. Hij heeft wat foto’s laten zien van zijn vrouw en zoontje en wij wat foto’s van thuis. Zo heb ik een foto laten zien van Carlo en van de katten. Hij vond het allemaal prachtig. We zijn nog met m op de foto geweest zelfs! Na een uurtje is zijn telefoon weer opgeladen en gaan we weer verder met de film. Ik val, uiteraard, in slaap tijdens het laatste stukje. Maar gelukkig had ik m al eens gezien.

Naast ons in de coupe van Christian hebben de Britten een poging gedaan om het bed op te klappen. Dat mislukte en toen stonden er 3 aangeschoten britten met een kapot bed in hun handen te gniffelen hoe ze dat nou weer moesten oplossen. Uiteindelijk is het met de leatherman van Christian gelukt. De Deutsche grundlichkeit blijkt ook hier weer niet voor niks een uitdrukking te zijn. Die man heeft werkelijk aan ALLES gedacht.

De volgende ochtend zijn we weer vroeg wakker. Het is ook te mooi om niet naar buiten te kijken. Op de perrons scharrelen we wat eten bij elkaar bij de baboesjka’s. Ze verkopen overal van alles en Dieuwke blijkt over, naast de gave om goed te kunnen photobomben, ook over de gave te beschikken om sparkling water te kopen in plaats van plat water. Uiteindelijk slaagt ze er gelukkig wel in.