Stadse chaos

Na mijn laatste verslag zijn we de stad in gegaan. De stadse drukte is erg wennen na 2 dagen in een onwijs rustig gerkamp. Nog geen 80 jaar geleden bestond Ulaanbaatar uit alleen maar gertenten en nomaden. De afgelopen jaren is de stad waanzinnig gegroeid. En zie je in de buitenwijken grote flats uit de grond rijzen en af en toe een gertent ertussendoor.

De stad is in een aantal jaar (weet niet precies hoeveel, maar volgens mij 5) uitgegroeid van een stad met 700.000 inwoners naar 1,3 inwoners. Dit is eenderde van het hele land wat in deze stad woont! Je begrijpt misschien wat dit met het verkeer doet. Vooral oversteken is echt een onwijze uitdaging. De nomaden mentaliteit zit er nog goed in bij het volk. Dat wil zeggen: op het plattenland hoeven ze niet op te letten of er verkeer aankomt, dan kunnen ze gewoon rijden. Dat doen ze in de stad dus ook. Een rood verkeerslicht of een groen voetgangerslicht is slechts een suggestie over wat je zou kunnen doen als automobilist. Of als voetganger for that matter. Dus, iedereen rijdt gewoon en iedereen steekt ook gewoon over. We besluiten de tip van onze gids te volgen. Sluit je aan bij een groep Mongolen die willen oversteken en loop met ze mee. Dan gaat het wel. Goed, even wat eten en dan het concert.

We besluiten natuurlijk gelijk café Amsterdam op te zoeken, misschien hebben ze stiekem toch iets van de abdicatie daar. Helaas… geen tv te vinden. Geen nederlander ook. Inmiddels is Café Amsterdam overgenomen door Mongolen en is het ‘gewoon’ een gezellig literair café. Het enige wat je aan Nederland doet denken is het tijdschriftenrek met een Esta uit 2010 en een Elsevier uit 2009. En de tosties en de snert op de menukaart. We eten hier even een broodje en gaan dan nog even kijken bij de state department store, het warenhuis hier in Ulaanbaatar. Met een zeer grote souvenirafdeling. De vosjes en bontmutsen staren ons aan en we verbazen ons over de hoeveelheid lelijke souvenirs. Maar goed, om 18.00 moeten we ons melden bij de concertzaal. Dat zou ongeveer 15 minuten lopen moeten zijn vanaf hier. Dus aan de wandel…

We hebben van de gids een kaartje gekregen waar alles opstaat en hij heeft aangekruist waar we moeten zijn. Hop, aan de wandel. Het is verder dan we denken en we smsen de gids dat we er bijna zijn. We menen het gebouw al te zien. Dit blijkt echter een vliegmaatschappij of iets dergeljks te zijn. Hmmm.. misschien om de hoek. Nee daar zit een soort muziekschool voor kinderen. Even binnen vragen dan maar. Ja hoor, hij weet het wel. Oversteken en de straat in en dan links. Okee… wij die kant op wandelen. Weer die uitdaging van zonder stoplichten een 5 baans weg oversteken. Steeds wachten tot ere en groepje oversteekt en daar bij aanhaken. Inmiddels is het ook best warm geworden dus die winterjas en dat vestje is niet echt nodig. Geen tijd om uit te doen, want we zijn inmiddels alweer 15 minuten te laat. Hop straat in, de pas erin en lopen maar… geen concertzaal. Aargh.. weer terug, dan maar even bij een hotel vragen, in de hoop dat ze engels spreken. Gelukkig dat doen ze. En ze tekent het voor ons uit waar we heen moeten.. in ieder geval weeeeeeeer naar de overkant. Goed, we krijgen het truukje een beetje dooe. Groepje opzoeken en aanhaken. Naar de overkant. Pas erin en gaan.. na veel gedoe vinden we denken we de plek waar we zijn moeten. Nee dit blijkt de tennisclub.. aaaaargh. Maar gelukkig weet iemand daar het wel en wijst ons de ingang aan. Pfffff 40 minuten te laat vinden we eindelijk de concertzaal en pakken we nog de laatste minuten mee.

Daarna met ‘ons’ reisgezelschap even terug naar café Amsterdam voor een biertje. Daar komen we Bert en Maria weer tegen! Onze treingenoten vanaf moskou tot aan Irkutsk. Dat is gezellig ☺. We drinken even een biertje met ze en praten bij over hoe Irkutsk was en wat ze nog kunnen verwachten in het gerkamp (koop een luchtbedje voor op het bed!!). Daarna gaan we met de rest nog even wat eten ergens. Ik neem even een pizza. Maar wat een vette hap! Ik krijg hem ook niet op. Daarna lekker terug naar hotel en slapen. De volgende dag hebben we ook nog om wat dingen te bekijken.

Het zoontje van 2 van onze reisgenoten is de hele nacht ziek geweest en van 3 mensen (waaronder ik) is de buik een beetje van slag. Misschien toch iets geks gegeten, maar goed. Niet klagen maar dragen! Dus hop! Op pad weer. Naar het Gandan klooster, het grootste klooster van Mongolie en de Dalai Lama heeft hiet nog gezeten toen hij in ballingschap verkeerde. Het is een prachtige (warme!!) dag dus de zonnebrand komt snel tevoorschijn. Het klooster is prachtig maar helaas kunnen we maar 1 tempel in waar een levensgroot gouden buddhabeeld stond. Ik mocht helaas geen foto’s maken (ja alleen voor 10$, nou ja, dan zoek ik er wel een op internet ☺). Prachtig rijk versierde tempels vind je in dit klooster. En vooral ook veel duiven. Ik krijg de indruk dat het bij de religie hoort dat ze deze duiven moeten voeren, want overal worden zakjes vogelzaad verkocht (ik sla even over).

Na het klooster sloffen we (want warm) weer terug richting de andere kant om het historisch museum te gaan bezoeken. Een paar Mongolen spreken ons aan waar we vandaan komen. Ze hebben zin in een praatje haha, de een is kunstenaar en muzikant en de ander geen idée. Hij vindt het in ieder geval leuk om te vertellen dat hij wel eens in Amsterdam is geweest. Uiteindelijk steken ze over en wij niet.

We gaan naar het Historisch museum. De geschiedenis van Mongolie van duizenden jaren geleden tot nu. We leren er van alles over Dzjengis Khan (hier Chinggis genoemd) en over zijn heerschappij en opbouw van zijn imperium. Interessante noot: In boeddistische tempels zie je vaak een – wat wij zouden noemen – het hakenkruis. Als je goed kijkt zie je alleen dat deze de andere kant op gaat dan die van de nazi’s. Ik heb deze reis geleerd waarom Hitler dit hakenkruis gebruikte. Het doel van Hitler was om het derde rijk te stichten. Het eerste rijk was die van de romeinen en het tweede rijk die van Dzjengis Khan. De Romeinen gebruikten een adelaar op hun standard met de vlag erop en Mongolen (grotendeels boeddhistisch) gebruikten het hakenkruis (maar dan dus de andere kant op, het teken van oneindigheid). Hitler combineerden deze 2 dingen van het eerste en tweede rijk en maakte er het zijne van, de adelaar met een hakenkruis.
Een stukje interessante geschiedenis dus! We leren er nog veel meer over Mongolie en zijn geschiedenis. Zo is het ook een hele tijd communistisch geweest en zijn er in die tjid heel veel tempels gesloopt. Pas de laatste jaren worden deze tempels weer opgebouwd en in hun oude glorie hersteld.
Een erg leerzame middag dus!

Daarna nog even snel iets kleins eten en nog even supplies shoppen voor het volgende deel van de treinreis: van Ulaanbaatar naar Datong, China!

Ik ben tijdens de trip in Ulaanbaatar mn camera in de hotelkamer vergeten (alleen tijdens die 2 dagen hoor, nu heb ik m gewoon bij me), dus de fotos die ik met mn iphone gemaakt heb volgen al sik thuis ben donderdag!